"REQUIEM POR MI ALMA", traducido al georgiano (por TINA SHELIA)

Sí, a mí también me sorprendió saberlo :D

Un buen lector (fijaos si es bueno, que ha sido uno de los pocos en comprarme un libro desde que los puse en Lulu.com; gracias Jordi! ;D) me comentó que una chica de Georgia, que está aprendiendo español, había traducido este relato a su idioma natal; simplemente le había gustado, lo encontró cercano, y quería tenerlo así. A mí me pareció un gesto bonito, y que me volvió a hacer reflexionar acerca de lo universal que encierran las palabras; así que quise darle las gracias personalmente y pedirle permiso para colgar junto al original su traducción. Ella, muy amable, me lo concedió :)

Sé que moriré sin saber una sola palabra de georgiano pero, ya solo visualmente, el texto me ha transmitido una bonita sensación, como de hechizo escrito en un leguaje vedado de runas y arcanos, lejano pero al mismo tiempo familiar. Aquí lo tenéis.

Gracias Tina :)



ჩემი სულის რეკვიემი

ქალაქიდან მოშორებით, გორაკის თავზე ავათრიე ჩემი აბგა. მერე კი იქვე მდგარ ხესთან დავდე.
ჩემი საფლავის გათხრა დავიწყე....
ცოტახანში მიწამ პირი დააღო. ბუნებრივი, ჯანსაღი სურნელი ჰქონდა - განსხვავებით იმ ყველაფრისგან რაც მის ზედაპირზე ლპება და იხრწნება. აბგას პირი მოვხსენი და იქიდან ერთი მეორეს მიყოლებით ამოვიღე ჩემი სურვილები.
ყველა როგორი მოძველებული, სულელურია...
თითქმის არამატერიალური თავისი არარეალური არსის გამო. ცვიოდნენ და ცვიოდნენ. მესმოდა როგორ ენარცხებოდნენ ფსკერზე.
შემდეგ აბგიდან ამოვიღე და მოვისროლე ყველა ჩემი მოგონება. ათასობით მოგონება...ყველანაირი ფორმის, ზომის, ასაკისა და ფერის, რომლებიც თითქმის მთლიანად იყო დაფარული გაყინული გრძნობებით. წამიერად დროის სიღრმეებიდან იმ ძველ დროში მაბრუნებდნენ. ამდენი მოგონება....ბოლო არ უჩანდა. აი, ბოლო მათგანი ჩავარდა საფლავში. ახლა ისინი ყველა უკეთეს ადგილას არიან.
ყველა! გამონაკლისის გარეშე.
ვცლიდი რა აბგას ჩემს სხეულს მზარდი შფოთვა და რაღაც გაურკვევლობის შეგრძნება დაეუფლა. დარტყმებს ვგრძნობდი...შინაგან ნაკაწრებს. ყოველჯერზე უფრო და უფრო ძლიერს და სასოწარკვეთილს.
ვიცოდი რაც იყო.
რაც უნოდოდა.
მაგრამ ამ წუთამდე მე არ ვიყავი მზად მიმეღო გარდაუვალი გადაწყვეტილება. ეს ის იყო, რისი სათანადოდ გაკეთებაც მხოლოდ მე შემეძლო. გავიხადე პერანგი და ავიღე პატარა ხის ნაჭერი, რომელიც კბილებშუა ჩავიდე. მუხლი მოვიდრიკე ჩემს საფლავთან და ღრმად ჩავისუნთქე. შინაგანი დარტყმები ძლიერდებოდა. მათაც კარგად უწყოდნენ თუ რა მოხდებოდა.
ორივე ხელით ჩემს მთრთოლვარე ნეკნებს შევეხე. ეს ისე სწრაფად უნდა გამეკეთებინა როგორც შევძლებდი. ცერა თითები ჩავასე მათ ქვემოთ.
ტკივილი აუტანელი იყო.
ცხელი სისხლის ნაკადი ვიგრძენი სხეულზე. პირში რომ ხე მედო გავტეხე.
ორივე მხრიდან გადავიგლიჯე. ხორცი ღია იყო. მთელი ძალით ვყვიროდი. ჩემი გონება გიჟი ყვავივით დაჰქროდა, მაგრამ სანამ გაქრებოდა მე ვცდილობდი დამესრულებინა საქმე... თუ გაგრძელებას ვერ შვეძლებდი ყველაფერი ამაო და ფუჭი იქნებოდა.
მკერდი ჯერ ბოლომდე არ იყო გახსნილი მაგრამ ბევრიც არ უკლდა. უცბად ემოციების ველური ნაკადი ამოვარდა იქიდან, გაქანდა და საფლავში ჩახტა.
როცა ჩემი საბოლოო ფიქრები ამოვანთხიე მე შემაძრწუნა ნანახმა.....
ამას ვერასდორს წარმოვიდგენდი....
ცისკრის გრილმა ნიავმა გამაღვიძა. ვერაფერს ვგრძნობდი. მკერდზე ხელი ვიტაცე. ბოლომდე დახურულიყო, ისე მტკიცედ როგორც ორი ერთმანეთზე გადაჯაჭვული ხელი. რაღაცამ უცბად მაიძულა თავი გვერდზე მიმეტრიალებინა. ეს პატარა ცხოველი იყო, რომელიც ფეთქავდა. უფრო სწორედ ასე მეგონა სანამ უკეთესად დავაკვირდებოდი. ეს სხეულის ნაწილი იყო.
ეს ჩემი გული იყო.
მას საფლავიდან, თავის საბოლოო განსასვენებლიდან რამოდენიმე სანტიმეტრი აშორებდა. ძველ ხილს მაგონებდა....დანაოჭებულს. ხელში ავიღე და ვიგრძენი მისი სუსტი გულისცემის სითბო, ვითარცა მომაკვდავი ექო დიდი ხნის წინ არსებული დროის.
მე ის გადავაგდე სიბნელეში. რომ მეტი აღარასოდეს მენახა.

პერანგი ჩავიცვი და აბგისკენ გავეშურე. შიგნით კიდევ დარჩენილიყო რამოდენიმე უსარგებლო აზრი და ორიოდე ილუზია, რომლებიც დღის შუქზე სასაცილოდ და საცოდავად გამოიყურებოდნენ. მოვრჩი აბგის დაცარიელებას და გვედით მოვისროლე. საფლავის მიწით ამოვსებას შევუდექი. ნაპრალის შიდა მხრიდან ჩურჩული და გაურკვეველი ბურტყუნი ისმოდა, უნდოდათ რომ შემემჩნია.
მაგრამ მე გავუძელი და ცალი თვალითაც კი არ შემიხედავს. მე არც მქონდა უფლება შემეხედა რადგან ისინი უკვე მე აღარ მეკუთვნოდნენ. ისინი სხვა ვიღაცასთან უფრო ახლოს იყვნენ, ვიღაცასთან ვინც უკვე აღარ არსებობდა. გავაგრძელე მიწის მიყრა და ხმების უგულებელჰყოფა.
მალე ამოვსავსე საფლავი და მოვასწორე. ერთი შეხედვით ვერავინ მიხვდებოდა რომ ამ ხესთან საფლავი იყო. ტანსაცმელი გავისწორე და გორაკიდან ჩამოსვლა დავიწყე.
უკანმოუხედავად...
ჩემი ნაბიჯი მტკიცე იყო. ჩემი აზრების ნაკადი ქვებს მოუყვებოდა.
შორს ხალხი უკვე იღვიძებდა, მათ უკან კი ჯერ კიდევ ღამე სუფევდა. ჩემსკენ მომავალი ადამიანი შევნიშნე, ხელჯოხს ეყრდნობოდა. ადამიანი, რომელსაც ადრე შევხვედრილვარ, შემომხედა და გამიღიმა. როდესაც ერთმანეთს გავუსწორდით მითხრა:

მეგობარო, ლუის! შენც დილაუთენია ამდგარხარ!
„მე არ ვიცნობ ლუისს“- ვუპასუხე. და თქვენ? დარწმუნებული ხართ რომ მას იცნობთ?
კაცმა გაკვირვებისგან პირი დააღო და ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია.
როგორ...შენ... დაიწყო მან.

მე მივუახლოვდი და ყურში ჩავჩურჩულე.
„არასოდეს გამოელაპარაკო უცხოებს, რამეთუ არიცი რა შორს შეიძლევა იყვნენ ისინი..“
ხალხი აღარ ჩანდა.
მე გზა განვაგრძე და ვგრძნობდი თუ რა ფიქრები ტრიალებდა ჩემი ნაცნობის თავში, რომ მე გავგიჟდი, რომ რაღაც საშინელება გადამხდა თავს. უბედური, არ იცის რომ სიგიჟე ცოცხლების პრივილეგიაა.
და არასოდეს მკვდრების.
გზას მივუყვებოდი, რა ნაცნობი ადგილებია, რა უცნაურია. ნიავი ჩემს ლოყებს საამოდ ელამუნებოდა. ჩემი მხედველობა მოულოდბენლად ჩამოფარებულმა ფარდამ დააბუნდოვნა.
სახეზე ცრემლი მდიოდა.
ცრემლები სუფთა კრისტალის.
როგორც ახლადდაბადებულს, რომელიც ეს-ესაა მოევლინა სამყაროს.

Traducción por Tina Shelia (http://gardeniaaa.blogspot.com/)